یکی از بی‌مانندترین سازه‌های آبی بازمانده از زمان هخامنشیان که در ۱۰۰ کیلومتری شمال خاوری(:شرقی) شهر شیراز و ۶۰ کیلومتری شمال خاوری تخت‌جمشید جای دارد، برای همیشه نابود شد.
به گزارش ميراث خبر؛ اين سازه آبی تاریخی، كه «برد بریده» نام دارد، در گستره‌ي سد «درود زن» استان فارس و یکی از بي‌مانندترين سازه‌های آبی بازمانده از روزگار هخامنشيان است.
سازمان آب بدون هیچ گونه نگرانی از برخورد مسوولان دولتی، برای پاک‌سازی راه رفت و آمد ماشین‌آلات و همچنین، كندن ترانشه برای لوله‌گذاری، بخش‌هایی از تخته‌ سنگ‌های برد بریده وهمه‌ي سازه‌ي زیرین بخش جنوبی را نابود و جا به جا کرد.
«مازیار کاظمی»، مدیر پيشين گستره‌ی تخت جمشید در اين باره، گفت: «‌كارهاي سازمان آب باعث شد که ایران یکی از بی‌مانندترین سازه‌های آبی هخامنشی را برای همیشه از دست بدهد، درحالی که این سازه‌آبی يكي از سازه‌های آبی نگهداري شده بود.»
به گفته این کارشناس بهسازی(:مرمت)، نخستین بار، «کارل برگنر» معمار آلمانی در سال۱۳۱۴ خورشيدي(:شمسی) از این اثر بازدید و گزارشی همراه با عکس و تصویر و نقشه تهیه و پس ازدو سال، در مجله «AMI» به زبان آلمانی چاپ کرد. در سال ۱۳۴۵ یک گروه۲۵ نفره باستان شناس به سرپرستی دکتر «موری نیکُل» با كندن ترانشه باستان شناسی، پژوهش‌های دقیقی بر روی آن انجام دادند و دريافتند که این سازه هخامنشی بخشی از یک پل است كه بر روي راهي كه به تخت جمشيد مي‌رسيده‌، ساخته شده و از ارزش بسياري برخوردار بوده است. پس از وی «ویلیام سامنر» ديدگاه‌های برگنر و نیکل را دركنار هم گذاشت و خود ديدگاهی دربرگيرنده‌ی، ديدگاه‌های  آن دو ارايه کرد.
کاظمی با پافشاري بر ارزش این سازه‌ي آبی و این‌که تحت نظارت سازمان میراث بوده است، گفت: «وجود سازه‌های آبی روزگار هخامنشی در پيرامون تخت‌جمشید و پاسارگاد نشان از فناوری ساخت این‌گونه سازه ها در آن روزگار است و باید برای نگهداری از آن‌ها به گونه‌ی ملی كار كرد.»
پژوهش و بررسی‌های کارشناسان میراث گویای آن است که سازه‌های آبی به ما نشان می دهند که چگونه در روزگار هخامنشیان بندهای تنظیمی آب، براي استفاده بهینه از آب رودخانه و جابه‌جا كردن آن به دوردست‌ها، به‌كار مي‌رفته است.